Hayat bir şekilde devam ediyor. Giyiyorumda içiyorumda, geziyorumda çok şükür herşeye sahibim ama eksik birşey hep var diyorum bianda. Olmuyor çünkü annenin boşluğu dolmuyor . Büyüdükçe daha da anneme olan ihtiyaçımın arttığını hissediyorum. Annemle yaşamak istediğim içimde kalan çok şeyler var. Yazsam sayfalara sığmaz gerçekten. Ama en çok aklımdan geçen annem olsada şımarsam biraz diyorum, naz yapsam çünkü en rahat nazı anneye yapar insan. Anne gel şunu yapalım, anne bunu yapalım, gel torununla ilgilen demek geçiyor içimden ama öylece kalıveriyor. Neyse ki şükür bunları biraz yaşadım torununla ilgilen kısmı hariç. Fakat birşey itiraf etmek istiyorum sosyal medyada gördüğüm annelerle içilen kahveleri ve çekilen fotoğrafları kıskanmıyor değilim, Çünkü biz anne-kız karşılıklı kahve içemedik hiç. Küçükken çocuklar kahve içmezdi eeeee büyüdüm annem yok kaldı içimde işte böyle.
Yine de çok şükür şanslıyım çünkü ben annemi tanıdım, anneme dokundum, onunla oyun oynadım atladım, zıpladım. Yemeğini yedim, ütülediği kıyafeti giydim, sarıldım, öptüm, annemle anılarım var. Ya hiç annesini görmeyen insanlar, anne şefkati almayan insanlar yada annesini çok erken kaybeden bebekler. Düşünmesi bile çok kötü. Allahım hiç bir yavruyu annesiz babasız bırakmasın. Hele erken yaşta hiç. Çünkü küçük yaşta herşey çok daha farklı.
Annemden çok şeyler öğrendim. İyi ki öğretmiş annecim. Hep derdim niye bana öğretiyorsun ki gelip yaparsın. Sen öğren etttiğin bana öğrendiğin sana derdi. Erken gidecekmiş oyüzden herşeyleri bana hızlı hızlı öğretti. Hayatı hızlı yaşadı.
Annem sensiz bir yıl daha geçti. Sen rahat uyu annecim mekanın cennet olsun. Seni çok seven kızın yine bildiğin gibi! Senin verdiğin edep ve terbiyeyle... Sensiz olsada hep seninle
:(
